Picknick in het zand,

Twee zwervers die de kant van de weg afstruinen voor lege blikkies en flessen wijzen allebei in een andere richting om uit Mendoza weg te komen. Na onenigheid met elkaar over de te volgen route maken we natuurlijk een praatje over voetbal en andere onzin. Ik knoop het advies om goed uit te kijken in Bolivia, omdat ze daar volgens de heren alles jatten, goed in m'n oren en ga eindelijk rond de middag op weg naar San Juan. Bij de afslag naar Chile en de pas met 3 meter sneeuw, gaat de eigenwijze Yamaha vanzelf links af en onder een strak blauwe hemel rijden we samen in plaats van San Juan, de Andes tegemoet. De weg klimt gestaag naar 3500 meter maar nergens geen sneeuw te bekennen. Om 1 uur is het schaft en ik kijk achter in een van de koffers of er nog wat knaps te vinden valt. Na lang gerommel ontdek ik een pak muesli met fruit en noten en verrast zit ik te lekker te bikken onder een felle middagzon.. Dat pak heb ik er overigens 2 uur geleden zelf ingestopt maar het is soms erg leuk net te doen of je niet goed bij je hoofd bent.
Na de passage valt de grond ineens weg in een enorme vlakte met daarachter het magnifieke Andes gebergte en nu begrijp ik ook de afwezigheid van sneeuw.
Het is de bedoeling een buiging te maken voor de koningin van de Andes die met haar lengte van 6960 meter de grootste berg van de Amerika's en het westelijk halfrond is. Aconcagua staat daar trots boven alles uit haar kroost in de gaten te houden. Eerder maakte ik dit eerbetoon aan de Mont Blanc die met ruim 4800 meter de hoogste berg van de Alpen is, Mount Kosiousco huizende op het Australische continent met een bescheiden lengte van 2230 meter en Mount Everest, voor de Nepalezen Sagarmatta, die met haar 8848 meter de keizerin van de Himalya's en alle bergen is. In 1953 werd deze mammoet voor het eerst bedwongen door Hillary en z'n maatje Tengai..
De rit voor het eerbetoon blijkt overigens voor niets want hare majesteit houd zich in sluiers gehuld en ik ga onverrichte zaken verder naar de pas.






Wel ontmoet ik de honderden vrachtwagens met hun bestuurders die ongeduldig staan te wachten voor de half geblokkeerde tunnel naar het buurland. Langzaam rijdend in colonne hoor ik achter me ineens zwaar gepiep en geslip als een vrachtwagen schaart en met z'n snuit in de meters hoge sneeuwberg langs de weg duikt. Beteuterd zit de chauffeur achter het stuur te kijken beseffende dat ie waarschijnlijk door het warme zonnetje een fractie van een seconde ingedut was. Bij de tunnel praat ik met de chauffeurs die al dagen bezig zijn met de oversteek van de Andes en draai uiteindelijk om want Chili is niet mijn doel…
Als het zonnetje plaats maakt voor de andere sterren sla ik op 2000 meter hoogte het tentje neer voor een overnachting. Het wordt bitter koud en ik lig met dikke kleren aan te bibberen in 2 slaapzakken. De volgende morgen is het tijd voor ontbijt maar het fruit, groente, brood en water komt rechtstreeks uit de diepvries en mopperend slinger ik alles richting de verbaasd kijkende koeien die wel komen snuffelen maar ook geen zin hebben hun kiezen te breken aan het bevroren snoepgoed.
De motor staat na het starten wat onwennig te kuchen in deze kou voordat de choke eraf kan om richting de San Fransisco pas te rijden die hopelijk wel open is. Het asfalt veranderd in gravel en hier en daar een mooie bult en met een stofwolk in de achteruitkijkspiegels heb ik lekker de sloffen erin terwijl de zon z'n best doet de boel weer een beetje op temperatuur te brengen. Onderweg vind ik nog en winkeltje voor nieuwe inkopen om mijn knorrende maag gerust te stellen. Ik zing liedjes en zit een beetje weg te dromen als er ineens achter een heuvel 'n diepe zandbak opduikt waar ik en de Yamaha met volle vaart invliegen. Het voorwiel gaat gelijk haaksom en ik trek nog wel een keer dapper aan het stuur maar voordat mijn liedje af is komen we zijdelings tot stilstand. Klem onder een koffer sla ik met m'n knie tegen een dikke steen en schreeuw het uit van pijn en schrik. De schade aan de motor blijft beperkt tot wat krassen. Het komt eigenlijk mooi uit want het is toch etenstijd en ik smeer broodjes jam en banaan en na een appel en een half uur stap ik hinkend weer op m'n stoffige paard om nog maar eens wat kilometers te maken.
Terwijl ik met m'n linkerhand nog effen een spiegel verdraai, draait rechts alweer aan het gas. Nog napratend over m'n stommiteiten houdt de weg achter de volgende berg ineens min of meer op bij een droge rivier bedding.
De hele santenkraam gaat alweer 80 en 400 kilo's inclusief chauffeur in die paar meter tot stilstand brengen word zeuren. In een fractie van een seconde kan ik nog denken "daar gaan we weer"en ik vlieg over het stuur met een salto-mortale van de brommer die zelf ook z'n best doet om goeie punten bij de jury te scoren. Landend op hoofd en rug zie ik in de ooghoeken de motor een paar keer over de kop rollen. Versuft maak ik studie van de blauwe lucht en wegtrekkende stofwolken. De motor is een puinhoop met een opengevlogen topkoffer en van alles stuk en verbogen. Na de eerste schrik help ik de Yamaha weer op z'n wielen en bedank in gedachten Henk (de Velde) die me met vooruitziende blik een dikke rol duct-tape cadeau deed en plak de ergste schade om in ieder geval verder te kunnen. Ik voel verders niets maar schrik me wel een hoedje als ik heel donker plas. Waarschijnlijk een gevolg van de klap op m'n rug maar later is alles gelukkig weer normaal.
Laat in de avonduren, nadat ook nog de ketting breekt, kom ik versleten in Salta aan. Met een "mudpiepersinjenekgehad gevoel" word ik 's morgens zo stijf als een surfplank wakker en ga opzoek naar onderdelen om de Yamaha weer een beetje aantoonbaar te maken en technisch in orde voor het vervolgen van deze soms zeer verrassende reis..