Na de passage valt de grond ineens weg in een enorme vlakte met daarachter het magnifieke Andes gebergte en nu begrijp ik ook de afwezigheid van sneeuw. Het is de bedoeling een buiging te maken voor de koningin van de Andes die met haar lengte van 6960 meter de grootste berg van de Amerika's en het westelijk halfrond is. Aconcagua staat daar trots boven alles uit haar kroost in de gaten te houden. Eerder maakte ik dit eerbetoon aan de Mont Blanc die met ruim 4800 meter de hoogste berg van de Alpen is, Mount Kosiousco huizende op het Australische continent met een bescheiden lengte van 2230 meter en Mount Everest, voor de Nepalezen Sagarmatta, die met haar 8848 meter de keizerin van de Himalya's en alle bergen is. In 1953 werd deze mammoet voor het eerst bedwongen door Hillary en z'n maatje Tengai.. De rit voor het eerbetoon blijkt overigens voor niets want hare majesteit houd zich in sluiers gehuld en ik ga onverrichte zaken verder naar de pas. |
Wel ontmoet ik de honderden vrachtwagens met hun bestuurders die ongeduldig staan te wachten voor de half geblokkeerde tunnel naar het buurland. Langzaam rijdend in colonne hoor ik achter me ineens zwaar gepiep en geslip als een vrachtwagen schaart en met z'n snuit in de meters hoge sneeuwberg langs de weg duikt. Beteuterd zit de chauffeur achter het stuur te kijken beseffende dat ie waarschijnlijk door het warme zonnetje een fractie van een seconde ingedut was. Bij de tunnel praat ik met de chauffeurs die al dagen bezig zijn met de oversteek van de Andes en draai uiteindelijk om want Chili is niet mijn doel… Als het zonnetje plaats maakt voor de andere sterren sla ik op 2000 meter hoogte het tentje neer voor een overnachting. Het wordt bitter koud en ik lig met dikke kleren aan te bibberen in 2 slaapzakken. De volgende morgen is het tijd voor ontbijt maar het fruit, groente, brood en water komt rechtstreeks uit de diepvries en mopperend slinger ik alles richting de verbaasd kijkende koeien die wel komen snuffelen maar ook geen zin hebben hun kiezen te breken aan het bevroren snoepgoed. |
De hele santenkraam gaat alweer 80 en 400 kilo's inclusief chauffeur in die paar meter tot stilstand brengen word zeuren. In een fractie van een seconde kan ik nog denken "daar gaan we weer"en ik vlieg over het stuur met een salto-mortale van de brommer die zelf ook z'n best doet om goeie punten bij de jury te scoren. Landend op hoofd en rug zie ik in de ooghoeken de motor een paar keer over de kop rollen. Versuft maak ik studie van de blauwe lucht en wegtrekkende stofwolken. De motor is een puinhoop met een opengevlogen topkoffer en van alles stuk en verbogen. Na de eerste schrik help ik de Yamaha weer op z'n wielen en bedank in gedachten Henk (de Velde) die me met vooruitziende blik een dikke rol duct-tape cadeau deed en plak de ergste schade om in ieder geval verder te kunnen. Ik voel verders niets maar schrik me wel een hoedje als ik heel donker plas. Waarschijnlijk een gevolg van de klap op m'n rug maar later is alles gelukkig weer normaal. Laat in de avonduren, nadat ook nog de ketting breekt, kom ik versleten in Salta aan. Met een "mudpiepersinjenekgehad gevoel" word ik 's morgens zo stijf als een surfplank wakker en ga opzoek naar onderdelen om de Yamaha weer een beetje aantoonbaar te maken en technisch in orde voor het vervolgen van deze soms zeer verrassende reis.. |