Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat Rene uit nederland vertrok.
22 juli
Vanmorgen om 11 uur stap ik op de motor voor een retourtje naar Coroico. De 100 kilometer staat bekent als de meest gevaarlijke weg in de Amerika's. Het weer is twijfelachtig maar ik ben nieuwsgierig dus vertrek. De weg is tot de 4700 meter hoge pas geasfalteerd. Natte sneeuw jaagt langs m'n vizier en het uitzicht is alles belabberd. Daarna word het smal, stijl, gravel en prut en verlies je 3200 meter hoogte in 70 kilometer. Tussen de mistvlagen door zie ik de krankzinnige afgronden en ruimte voor fouten bestaat hier niet. De vele vrachtwagens, bussen en taxi's hebben daar blijkbaar een andere mening over want ze rijden als gekken. Halfweg kom ik een echtpaar tegen die een jaar geleden vanuit Uruguay zijn vertrokken met 4 paarden. We maken een praatje en wisselen wat informatie. 20 kilometer verder langs de adembenemende maar angstaanjagende weg zie ik ineens veel mensen paniekerig zwaaien dus ik stop. Er blijkt een bus de afgrond in te zijn gereden en ze vragen om medicijnen en hulp.. De eerste hulpverleners zijn gearriveerd en langs provosorische touwen laten we ons langs de stijle helling naar beneden glijden. Halfweg ligt iemand en ik voel in zijn nek. Warm maar geen hartslag. Aan het spoor van platgereden vegetatie te zien is het een flinke bus en verderop zie ik een klapdeur, uit de sponning gebarste ruiten en persoonlijke bezittingen. De bus is nergens te bekennen. In 2 uur helpen we met touwen 4 mensen omhoog. Aan hun verwondingen te zien zijn ze door de ramen naar buiten geslingerd. Het is onderhand 3 uur in de middag en er arriveren meer hulpverleners dus ik besluit weg te gaan.
De reddingsoperatie was volledig ongecoördineerd. Touwen liepen door elkaar, vrijwilligers kropen langs de helling waardoor stenen naar beneden en je oren vlogen. Gewonden moesten na redding nog 3 uur over de hobbelweg in krakkemikkige ambulances naar het ziekenhuis. In feite was dit werk voor helikopters. Als die er voor zulke gevallen al zijn moeten deze vanuit de hoofdstad dus over de hoge pas komen. Dat is minimaal 5000 meter vlieghoogte en voor vele hefschroefvliegtuigen i.v.m. de ijle lucht een probleem. Nooit en te nimmer was het mogelijk alle gewonden voor donker omhoog te krijgen. Minimaal 30 mensen waarvan vele doden lagen nog beneden. Ik rijd stil terug naar La Paz, onderweg de volgestampte bussen inclusief toeristen tegenkomend. Allemaal overgeleverd aan de grillen en stuurkwaliteiten van de chauffeurs die hun rijbewijs meestal gratis bij een pakkie boter kregen..
Met een verslagen, vreemd en onafgemaakt gevoel (had ik moeten blijven??) zit ik achter deze computer, beseffende dat 10 kilometer buiten de stad, Bolivia in veel opzichten een 100% derde wereldland is en er in het donker en regen nog vele zwaargewonden liggen te wachten op hulp…
23 juli
Kocht een krant en mijn bange vermoedens waren meer dan waar. De hele nacht en volgende dag is er naar slachtoffers gezocht.. Resultaat tot nu toe.. 19 doden en 16 zwaar gewonden.. Krankzinnig.. Ik vond het ook al vreemd. Was zelf 200 meter naar beneden geklommen en zag geen bus.. Ik vond het zelf al en wonder dat er uberhaupt overlevenden waren.. Het klopte ook dat zij degene waren die door de ramen naar buiten vlogen.. Daarna is de bus nog over een rand gegaan en loodrecht 100 meter vrije val gemaakt.. Dat was voor de rest van de passagiers dus puree..
Stapte vanmorgen om 7 uur op de motor en rolde hier om half 8 in het donker binnen. Mooi maar stukken waren erg slecht.. Sucre is wel home sweet home want ik weet de weg.. Blijf effen hangen..
25 juli
Tarija
Ik vertrek morgen naar Argentinie.. De reis van gister was weer eens
krankzinnig maar daarover komt wel en stukkie vanuit Salta met een dag of
wat.
Ik ga te bed want morgen vroeg op. 500 kilometer verdeelt tussen gravel en
asfalt en een grensovergang liggen in het verschiet.
27 juli
Gister stampte ik over het laatste gravel in de uiterste zuidoost hoek van Bolivia.. Van de Altiplano met z'n droogte rolde ik zo de tropen in. Erg mooi. De weg was weer eens zeer interessant. Enorme wegblokkeringen door landslides. Overal werd er gewerkt aan de weg en na de regenval van de nacht was het één grote prutzooi. Opschieten was er niet bij en ik deed 5 uur over 90 kilometer. Hier en daar een half uur wachten als bulldozers de weg aan het vrijmaken waren. De grensovergang was een toestand omdat ik ongeduldig en de ambtenaren moeilijk waren. Ik had de motor nooit ingevoerd in Bolivia. Dat wist ik wel maar je moet je dan wel een uur voor de domme houden voordat ze je uiteindelijk laten gaan. Aan de Argentijnse kant vroegen ze om een Carnet de Passage. Nou die heb ik niet en het sloeg ook weer eens nergens op. Was de 6de keer dat ik de brommer het land invoerde zonder, maar dat maakte volgens de 200 kilowegende douanier niet uit. Uiteindelijk kreeg in een transit visum van 1 week.. In de avonduren was ik in Salta waar door de voorjaarsvakantie nergens een slaapplaats was. Om half 12 vond ik een hostel en heb daar de ketting en tandwielen gewisseld. Om 2 uur te bed met oordoppen want na liters drank lag iedereen te snurken.. (ik niet).. Om 7 uur op voor motor wassen, boodschappen en wegwezen. Werd 8 keer aangehouden voor papieren controle vandaag. Corrupt zootje af en toe want ze vragen om geld. Ik zeg gewoon helemaal niks..
De economie is hier nog steeds een zootje, de vrouwen prachtig en de benzine een piek.. Met 3 dagen in Braziel..
