Vroeg in de morgen bind ik mijn gympies onder om een rondje te rennen. Het is werkelijk prachtig weer en met het zonnetje op m'n kners en een windje in de rug draai ik de kilometers.
Door het lange verblijf op de Alti Plano is een uurtje rennen op zeeniveau een peulenschil en ik heb tijd een liedje te neuriën en weg te dromen is het platte groene landschap van noordoost Argentinië.. De wereld loopt hier weer van horizon tot horizon met koeien, gras, slootjes, bruggetjes en elektriciteit palen in de verte. Zonder erg wandel ik ineens in ons kneuterlandje, met de geur van vegetatie en de wind om mijn oren. Verkeer is er niet op deze verlaten zondag en ik zwaai naar een boer en kindertjes in een weiland. Zou ons verre Nederlandje mij na 1 jaar dan toch eindelijk te pakken krijgen????
In de middag mijmer ik stil weg langs de Iguazu rivier met z´n prachtige zonsondergang en ga morgen op pad naar de watervallen hier 500 kilometer vandaan.
Rio de Janeiro ligt in het verschiet...
1 augustus
De watervallen van Iguazu…
Het regent pijpenstelen als ik 's morgens vroeg sta te wachten op de bus naar de watervallen van Iguazu. Ik ben nieuwsgierig en heb geen zin om op beter weer te wachten en gewapend met regenpak en blote voeten in m'n gympies ga ik op pad. Door de voorjaarsvakantie stikt het van de Argentijnen die met hun gecrashte peso niets anders kunnen dan op vakantie in eigen land. Het is gezellig in de bus en de vrolijke Argentijnen laten je proeven aan hun "Mate" een soort thee die ze met en speciaal pijpje uit een beker lurken. Ik vind het overigens niet te zuipen.
Buitenlandse toeristen zijn bijna niet te vinden en het verbaasd me dan ook als iemand me in het Engels aanspreekt in het bezoekerscentrum waar een prachtige fotoreportage over het gebied hangt.. Robin een Canadese lerares uit Vancouver geeft een hand en ik kijk verbaasd naar haar super nette outfit van leren schoentjes, jas en zwarte bril. Ze kijkt beteuterd naar het verrotte weer en ik lach me slap maar veel meer dan nat worden doe je volgens mij niet. Ik sleep haar door het hele park en we kijken onze ogen uit naar de honderden watervallen die met donderend geraas 70 meter naar beneden storten. De zon komt 's middags ook maar eens een kijkje nemen en pas in de avonduren nemen we de laatste bus terug naar Puerto Iguazu.
Vandaag was het ineens bloedheet en ik klim na 5 maanden winterkleren eindelijk weer in spijkerjas op de motor. Het is overigens nog een hele toestand om het dikke pak terug in de koffers te krijgen wat zelfs na hartgrondig vloeken niet echt lukt. Terwijl gympies, slippers en truien aan de achterkant bengelen ga ik opzoek naar de verschillende ambtenaren aan de grensovergang met Brazilië. 32 x stak ik deze reis een grens over maar deze laatste sloeg echt alles. Argentinië uit duurde maximaal 1 minuut en Brazilië in heb ik amper gestopt. Boiinnggg een stempel met 90 dagen in m'n paspoort en de motor wilde ze niet eens zien.
Probleem is wel dat ik van het Portugese taaltje echt geen bal versta maar de tank en m'n buik zitten evengoed vol.
Nog 3 dagen rijden naar Rio voor strand, emmers bier en Salsa…
3 augustus
3 Dagen boender ik door de regen van Brazilië op weg naar Rio de Janeiro. De steden zijn saai en kleurloos en 8 uur in de avond is alles gesloten en verlaten. Zo anders dan wat ik het laatste jaar gewend was. Internet cafés zijn nergens te vinden en het Zuid-Amerikaanse Portugees wat vermengt is met Indiaans en Afrikaans is absoluut onverstaanbaar voor mij. Desondanks doen de Brazilianen hun uiterste best je welkom te heten in hun enorme land wat bijna de helft van het hele continent in beslag neemt.
Onderweg mis ik op een haar na een vrachtwagen die onverwachts naar links schiet en mij van de weg afdrukt. Ik knal met de motor over de betonblokken die als wegafscheiding dienen en door de enorme klap loopt de motor een deuk in de voorvelg en een kapotte olieleiding op. In 1 minuut loopt alle olie uit de achterschokdemper waardoor alleen de veer overblijft. De motor is nu net een stuiterbal. Vooral in hobbelige bochten is het vreselijk oppassen geblazen met de zware brommer anders lig ik zo in de kant of erger. Ik blijf een dag in Taubaté, 250 kilometer voor Rio de Janeiro, om vergeefs te zoeken naar een nieuwe leiding. Zo doorrijden kan niet dus er zullen wel weer spullen voor de speciale Öhlins vanuit Nederland moeten komen.
Als het weer een beetje meewerkt hoop ik zondag langs de Atlantische oceaan de grote stad binnen te rijden om te kijken of ik me er een weekie vermaken kan. Uiteindelijk is dit, door carnaval, criminaliteit en de perfecte vrouwenlijven, een van de beroemdste steden ter wereld. Copacabana beach, het suikerbrood en het 30 meter hoge Christus beeld op Corcovado zijn mijn idee van deze metropool maar de sfeer zal, zoals altijd, wel anders zijn dan die ik van de plaatjes ken. Noordelijker dan Rio ga ik niet want vanuit hier rijd ik de hele Atlantische kust via Uruguay naar Buenos Aires.
De motor staat op ruim 60.000 kilometer en krijgt nog 1 keer een grote beurt en een nieuwe voorband. In Buenos Aires nog een achterband voor de 3000 kilometer door Europa op weg naar ons gecultiveerde landje van vrije drugs, naaktstranden, abortus, euthanasie, vermoorde politici en 1 miljoen regels. Het zal wel weer wennen en aanpassen zijn. Maar zover is het nog niet want met nog 10.000 kilometer en 2 maanden voor de boeg kan er nog van alles gebeuren.
