Het zonnetje kruipt langs de wolken en in een wapperende spijkerjas laat ik de motor door de bergen rollen. Het blijft oppassen geblazen met de verrotte schokbreker vooral als er kleine hobbels zijn. Het achterwiel dribbelt naar buiten en dan is er geen houden aan. Over de hoogste pas, die hier maar 1000 meter meet, is het ineens over met het mooie weer en waait de mist, die vanuit de Atlantic tegen deze bergruggen klimt, in mij ogen.
De weg gaat stijl naar beneden met scherpe haarspelden en ik stop voor een regenpak. Na 100 kilometer doemt vanuit de wolken ineens de magnifieke oceaan en ik stop om te kijken en luisteren naar de enorme golven die stuk slaan op het steile strand. Hier en daar waagt een surfer zich op de krullende watermassa´s en ´n uur mijmerend snoep ik van appels en druiven. 300 Kilometer rijd ik van baai naar baai alleen het weer heeft niet veel zin meer.
Om 4 uur in de middag ploft de Yamaha door de stille straten van Rio de Janeiro wat overigens per ongeluk zo genoemd werd omdat de eerst zeilers de baai voor een rivier aanzagen. Hotels zijn duur en vol en ik eindig uiteindelijk in een hostel met 12 mensen op de kamer onder de rook van het suikerbrood. Ik wandel in de avonduren samen met een Argentijnse student naar Copacobana voor een biertje en vrouwenpraat. Een beetje onwennig scharrelen we 's nachts terug door de verlaten straten om in de muffe slaapkamer wat slaap te krijgen. Ik heb het benauwd tussen al die ronkende mensen en pak om 6 uur 's morgens op en rijd naar het strand voor zonsopgang, een stuk meloen en een vergadering over de impasse van mij en de reis. M'n trouwe brommertje staat smerig met versleten voorband en lekke schokbreker naast me. Hier en daar slentert een zwerver, de zon schildert de lucht met hoge wolkenveren, de eerste trimmer passeert, wat verwaaide bladeren en langzaam komt de enorme stad tot leven....
