Onder een wolkenloze hemel kruipt het zonnetje in de achteruitkijkspiegels boven de horizon als ik 's morgens om half 7 over de snelweg richting Sao Paulo rij.
Door een gele deken van smog kan ik in de verte het monster van meer dan 20 miljoen mensen zien liggen. 60 Kilometer voor het hart van deze krankzinnige metropool begint het gedonder in de glazen en stagneert het verkeer tot een sukkeldraf. De Brazilianen zijn gewend aan motorrijders die zichzelf met de grootste capriolen door de zeef van auto`s persen en ik volg in hun kielzog. Slechte bewegwijzering en niet geschikte kaarten laten mij vaak in deze doolhoven verdwalen. Ook deze keer, en mijn straf is 120 kilometer en 3 uur voordat ik aan de andere kant door het monster word uitgespuugd... Stoor je niet maar verwonder je slechts....
God schiep de mens naar zijn eigen evenbeeld maar ik heb het gevoel dat de ``repeat knop`` is blijven hangen want na 6 miljard van die dingen wordt het toch wel eens wat. Net konijnen en 100 miljoen worden er per jaar bijgeschept en ik vraag me af waarom. We zijn een plaag..
Wat enkele decennia geleden hier nog oerwoud was is nu een jungle van beton, staal, herrie, stank en menselijke cellen. Hier en daar staat nog een enkele hardhout boom eenzaam tussen de enorme gebouwen. Bedroefd ben ik blij als uiteindelijk het smeulende gezwel achter me ligt en ik door de heuvels langs kleuren groen mijn weg vervolgen kan. Nee..... God schiep misschien de wereld maar de Duivel zeker de mens (naar zijn eigen evenbeeld).
Na 600 kilometer word ik 's middags om 3 uur door een motorrijderclub (www.gargulas.com.br) van de weg geplukt. Ik heb nog 250 kilometer in mijn hoofd maar ik moet perse meekomen voor bezichtiging van hun rovershol. Het blijkt een splinternieuw gebouwd kasteel met een enorme parkeerplaats, kroeg en vergaderruimte. De opening is over 1 week en ik ben direct uitgenodigd.. Voordat ik het weet zitten we aan pils en bbq en komt er van doorrijden natuurlijk niets meer. Ik voer mijn brood met biefstuk onzichtbaar aan de hond die me de rest van de avond trouw volgt.. Er word geouwehoerd en met bier gesmeten.. De meeste gaan uiteindelijk naar huis maar een selecte ploeg wil mij de donkere spellonken van de stad laten zien. Iemand weet een speciale tent en tijdens binnenlopen heb ik al een vriendin aan de arm (hé).. Ze laat er absoluut geen gras over groeien en heeft na 5 minuten trouwplannen. Terwijl ze haar handen laat wapperen laat ik mijn principes varen...
De laatste uren zijn in nevelen gehuld maar ik word 's morgens netjes wakker met gepoetste tanden in mijn eigen hotel en stap pas laat, met een kop als een gympie, op de motor, wegdromend in de zware parfum die nog in mijn haren zit en de vlagen van herinneringen verduisterd door een paar biertjes teveel. In de schemer arriveer ik in Santana do Livramento aan de grens met Uruguay en stap vroeg in de avond tussen schone lakens (alleen ja) en slaap in één stuk tot 's morgens 6 uur.
In 4 uur boender ik over de Pampa van Uruguay. Regen wordt afgewisseld door een broeierig zonnetje die alles weer droogt. Ik draai aan het gas en stuif met 140 langs uitgestrekte weiden waar koeien en schapen grazen. De geur van eucalyptus waait langs mijn helm en daarmee mijn herinneringen terug naar Australië waar je deze bomen over het hele land tegenkomt.
De Argentijnse ambtenaren hebben er een handje van dingen moeilijk te maken door domme vragen te stellen en ik vertrek pas na een uur met de juiste stempels. Bij de tolbrug over de Rio Uruguay word het nog een hevige discussie omdat ik de vereiste Argentijnse Peso`s niet heb. Het opperhoofd komt uiteindelijk met een oplossing door simpel de hefboom op te tillen en me met een hand en zwaai een goeie reis te wensen. Bij een wegrestaurant pin ik geld voor benzine en neem cappuccino om de laatste kilometers op het Amerikaanse continent te vieren. In de hoek zie ik internet en ben nieuwsgierig of er een bevestiging is over mijn vrachtschip. Egge Kloosterboer heeft absoluut niet stil gezeten en een schip geregeld die 23 augustus vertrekt voor de oversteek van de Atlantische oceaan. . Onder het gezang van zelf verzonnen liederen vlieg ik over een 14-baans (??) snelweg naar Buenos Aires om de komende dagen tussen opera, musea en tango te slijten….
Alles verstuur ik voor de zoveelste keer naar ``Posto Otto`` mijn webmaster door dik en dun die zonder piepen al ruim een jaar mijn hersenspinsels op deze website plaats.
Egge Kloosterboer, de boomlange blonde Hollander uit de Noordoost-polder die zijn landbouwbestaan verruilde voor een carrière in de scheepvaart, is de motor achter mijn terugreis met een vrachtschip over de Atlantische oceaan..
Werkende voor Seatrade (www.seatradereefer.com) in Antwerpen, dirigeert hij ''zijn'' schepen vanaf de oostkust van Zuid Amerika naar diverse havens op het Europese vaste land. 9 Maanden geleden kom ik hem bij toeval op straat tegen in Antigua, Guatemala waar hij een cursus Spaans probeert en geeft me zijn e-mail adres met de belofte me terug te roeien ''Anytime I want"... Zelf motorrijder blijft hij geïnteresseerd de hele reis op de voet volgen. Als uiteindelijk de tijd gekomen is om Nederland weer eens met een bezoek te vereren regelt Egge nuchter mijn terugreis vanuit Campana, 80 kilometer ten noordwesten van Buenos Aires, en vervult daarmee een jongensdroom. In eerst instantie stond het vertrek gepland op 23 augustus maar door veranderde lading wordt het dinsdag de 27ste..
Het schip, de MS Kashima Bay varende onder de vlag van de Cayman eilanden, is in 1983 gebouwd en verplaatst 10.000 ton water. Het bootje heeft een lengte van 150 meter, steekt volgeladen 9 meter diep en word bevolkt door een volledige Filippijnse bemanning. Met een gangetje van 17 knopen (30 km/uur) vaart deze uit de kluiten gewassen koelkast mij en 3500 pallets fruit in 17 dagen van het zuidelijk naar het noordelijk halfrond over de enorme oceaan. Ik hoop dat de weergoden een goed humeur hebben zodat ik niet de hele tocht kotsend over een reling bungel maar kan genieten van vergezichten en de zon.
Ik meld me bij Navisur, de agent in Buenos Aires die de wensen van Seatrade hier in Argentinië behartigt, en word als klant behandeld. Na koffie van een secretaresse word ik bij de grote baas Lars Nilsson en zijn rechterhand Gabriek Obirek op kantoor verwittigd en teut nieuwsgierig een uur over deze voor mij onbekende bedrijfstak. Mijn vraag naar de kosten voor de overtocht wordt luchtig van tafel geveegd en ik mag zelfs kiezen uit verschillende schepen. Als het moet kan ik de volgende dag eventueel al rechtstreeks vertrekken naar Rotterdam. Mijn voorkeur gaat echter uit naar de Middelandse zee om op de terugreis nog wat oude reisvrienden in Spanje, Zwitserland en Duitsland te kunnen bezoeken en mijn billen te laten verbranden op de stranden van Mallorca..
