Met moeite maak ik me los uit de armen van het vriendinnetje waaraan ik bijna 10 jaar geleden mijn hart verloor. Half slapend kijk ik uit het raam naar triest Hollands weer en stap suffend onder de douche. 110 Kilometer vormen mijn laatste etappe naar thuis, bekend, vrienden, familie en een eigen pot om te poepen. Naar de onzekerheid van werk en rekeningen, telefoon en televisie, Sinterklaas en kerst. In de deur neem ik afscheid van de vrouw, die door los te laten, mij het meeste bond. De Yamaha staat ongedurig in de regen en wijst me ongemerkt de weg naar huis. Ik neurie nog eenmaal mijn repertoire terwijl slagregens het zicht ontnemen. Langs de Oostvaardersplassen met de wind in de rug en het prachtig onstuimige IJsselmeer die zijn korte golfslag tegen de keien laat stuklopen verwaait mijn hoofd in oneindige herinneringen van reis en verleden en treur ik stil over gister en morgen. Verleden heeft geen toekomst maar ze heeft hem wel beïnvloed en ik heb even geen idee hoe het nu verder moet. Onder een viaduct, schuilend voor de ergste bui, bel ik uit mijn hoofd het nummer van Lon om mijn trieste gevoel te delen maar ze neemt niet op. Ik draai de haakse bocht, waar ik 2 jaar geleden met een geleende auto uit vloog, naar het rechte stuk van de Houtribdijk. De straffe wind doet zijn best mij onderuit te blazen maar de eigenzinnige XTZ laat zich niet pesten en ik ga plat op de tank en 150 km per uur richting "Check Point Charley" waar ik mijn ouders, Otto, Nel en de krant ontmoeten zal. Na 440 dagen en 68.551 kilometer zie ik bekende gezichten waartegen ik niet goed weet wat ik zeggen moet. Ik kijk met een brekend hart naar de kleine mensen die mij groot brachten en waarvoor ik altijd een kind blijven zal. Verscholen achter enorme Hollandse appeltaart en hete koffie praat ik tegen het Noordhollands Dagblad en trek later het natte pak aan om richting Enkhuizen te rijden met zijn torens in de verte. De stad is uitgestorven en ik maak een rondje langs Dromedaris, de Dijk en Koepoort. Het heeft geen zin om te blijven en tuffende door de streek raast mijn jeugd in heimwee voorbij. Als ik de sleutel in het slot steek eindigt uiteindelijk mijn reis en stap ik terug in de kleine werkelijkheid die mij lief en benauwd is. Dezelfde armen als in de morgen verwelkomen mij onverwachts en ik kijk in de ogen van mijn dierbare vriendin…..Zwijgend weet ze wat ik denk en ik kijk uit het raam naar triest Hollands weer……
