Ben nu gaar.. Heb een kut hotelletje en ga morgen eerst wat anders zoeken..
16 juli
Ik ben rond wezen struinen want ik had de pest in.. In steden als deze zijn kleine hotelletjes meestal de trap op.. Dat is voor mij (nog) geen probleem maar de motor heeft er meer moeite mee..
Nu heb ik wat en een bewaakte parkeerplaats aan de overkant. "Room with a view" op de markt. Nu kan ik lekker schrijven. Ik heb door dat zoeken ook de markt en een sportschooltje gevonden dus ik voel me gelijk een stuk beter.
Het waren 2 prachtige dagen hier naar toe. Het begon met 200 kilometer stampen over een in revisie zijnde weg. Toen 150 kilometer cobblestone, van die kleine keitjes.. Kan je lekker doorboenderen, alleen in de bochten is het oppassen geblazen want de motor dribbelt naar buiten. Daar is dan een afgrond of een bergwand.. Doet zeer. Toen werd het asfalt. Werkelijk honderden bochten werden me voorgeschoteld onder een prachtige witte wolkenhemel. De motor rolt van oor tot oor en de banden worden eindelijk ook weer eens aan de zijkant gebruikt. 's Avonds in Cochabamba kom ik een Engels stel op een BMW tegen. We praten tot in de kleine uurtjes met een biertje en thee. Pitten doe ik slecht door de eerste muskieten zins Centraal America en spring 's morgens vroeg uit bed voor de 380 kilometer naar La Paz.
Het wordt bitterkoud over de 4500 meter hoge La Cumbre pas maar de uitzichten op het Andes massief met werkelijk een oogverblindende wolken hemel doen alles vergeten. De handvatverwarming doet z'n werk en de laatste kilometers lopen over de 4100 hoge bergwand die het dal van La Paz omringt..
Ineens valt de grond weg en ligt de enorme stad onder je te gapen. Op de achtergrond de 6500 meter hoge besneeuwde Illama. Magnifiek gewoon.. Ik knikker de brommer tegen de vangrail en ga onder een zonnetje in het gras liggen te kijken naar de mierenhoop beneden en besluit de stad toch maar met en bezoek te vereren. In Bolivia zijn geweest zonder de hoofdstad bewonderd te hebben kan eigenlijk niet. Met z`n 3800 meter is dit de hoogste hoofdstad ter wereld en dat voel je als je de steile straatjes oploopt en 's avonds de kou komt binnenwaaien na zonsondergang.. Ik vind de drie-eenheid van markt, hotel en sportschool en besluit een paar dagen van m'n leventje hier te slijten.. Moet nog wel even studie maken van mijn Boliviaanse visum anders sta ik straks ergens in de Amazone bij een piepkleine grensovergang ruzie te maken met de officials.
Heel La Paz staat op z'n kop. Totaal krankzinnig.. De bevrijding van de stad wordt gevierd en 1 miljoen mensen zijn op de been. Honderden fanfares met majorettes trekken door de stad. En vals dat ze spelen!! Het hele dal dondert ervan. De stad is omgetoverd tot één grote marktkraam. Duizenden vreet tenten staan langs de kant van de weg. Alles is verlicht met lampions. Het is nu 10 uur in de avond en het feest is nog in volle gang. Ik begreep er vanmorgen al niks van. Alles was dicht. Ik wilde olie halen, visum verlengen en wat ijzer vertillen maar ik ging onverrichte zaken naar huis. In de vroege avond brak de hel los, heb nog nooit zoiets gezien. Ik stort me maar weer in het feestgedruis want naar bed gaan heeft geen zin. Mijn hotelletje staat overal middenin en op z'n grondvesten te schudden..
Ik heb vanmorgen m'n poten uit het lijf gerend. Eerst een lekke voorband lappen op een pleintje. Het werd een hele voorstelling met meer dan 50 Bolivianen als publiek. Toen naar Immigratie door naar een motorzaakie voor olie. Ruzie maken omdat ze me auto olie proberen te verkopen terwijl er motorfietsensap op de plank staat. Dan de sportschool waar ik mijn ogen uitkeek. Nog nooit zo'n modern uitgeruste gym gezien. Terug naar Immigratie waar ik zonder problemen en kosten mijn paspoort terug krijg met 2 maanden verlenging.
Wat er verders met deze stad aan de hand is weet ik niet maar er rennen overal weer nationale gardes en blaaskorpsen. Alles is nu open en god deze stad leeft.. Heel leuk.
Morgen met de middag ga ik over de meest gevaarlijk weg in de Amerika's naar Corioco.
Vanaf een 4700 hoge pas storm je in no-time 3200 meter naar beneden. Van Sub-Antartisch naar tropisch in één uur.
Dar ga ik mij serieus beraden over het vervolg van de reis. Stiekem heb ik plannen terug te gaan naar Argentinië. Dan via Paraguay naar de Iguaza watervallen op de grens met Argentinië en Brazilië.. Een biertje halen in Rio en een schip terug vanuit Santos (Sao Paulo) of Campana vlak bij Buenos Aires. Die laatste haven betekent 5000 kilometer extra maar daarmee wel de mogelijkheid Uruguay, Montevideo en Buenos Aires te zien.
Houd ik mij bij de oude plannen om door de Amazone naar Belem in het noordoosten van Brazilië te steken dan houd me dat nog 3 maanden en 15.000 kilometer bezig. En na kritische uitlatingen van mijn zaakwaarnemer René Swagerman is het maar de vraag of dat verstandig is….
